मेरा 

हृदयमा

तिमीले रोपेका 

त्यो  सानो बिरुवा

बिस्तारै बिस्तारै 

ठुलो रुख हुँदैछ 

हिजोआज त पथिकहरू पनि

त्यो रुखको छायाँमा

शितलता खोज्दै 

आएर बस्ने गर्छन् ,

तर त्यो रुख सधैँ

मौन छ

निस्तब्ध छ 

जस्तै मनभित्र मान्छे 

सधैँ एक्लो अनुभव गर्छ,

न व्यथा व्यक्त हुन्छ उसको 

न आँखा नै देखिन्छन् रसाउनलाई

गुम्सिन्छन् रहरहरू

छट्पटीन्छन् चाहनाहरू

जब एक दुई बन्चरो हानेर 

जान्छन् खेलाची मै

कति दुख्यो होला छाती

अनुभवै नगरीकन 

र पनि त्यो रुखलाई 

बचाउने आप्राण चेष्टा छ

एकदिन फुलेर लटरम्म फल्ने 

आशामा  

मलजल गर्दै छु त्यस रुखलाई।