कहिले काहीं

मन्द हावामा सुस्तरी हल्लिने

रूखका हॉंगाहरू जस्तै हुन्छ

विचार|

भित्र कतै लुकेर बसेको

कविताको एउटा अज्ञात साधक

जब मैले मात्र सुन्ने गरी

राड़गड़ाउन थाल्छ

विचारको त्यो हॉंगाहरू पनि

आँधीमा यत्र तत्र हलिँदै

एकार्कामा जुझ्न थाल्छ|

त्यस पछि विचार-

पृथ्वीले हराउँदै गएको

त्यो लय र सुगन्ध सम्झेर

मान्छेको स्वार्थसित रिसाउँछ|

विचार

घरि यो पुस्ताले वेवास्ता गरिरहने

खेतको हरियो सपना हराएर

मुरमुरिन्छ|

विचार

घरि यो राजनीतिले युगौंदेखि

मसला बनाएर राखेको

किसान र मजदुरहरूको दुर्गति

देखेर रिसाउँछ|

घरि समाचार पत्रहरूबाट उत्रेर

कहिले गाउँमा नआएको त्यो

विकासको स्वीकृत बजेट देखेर

निःशब्द फत्फताउँछ|

जब फूलले दिएको सुन्दरताको सॉंचो

दर्शनलाई

आँखाहरूले तैरिएर हेर्छ

तब कविता भरी-भरी कामुकताको

जलप लगाएर

हिडिदिउँ लाग्छ विचारलाई|

कहिले कविता भरी-भरी बारूद भरेर

डङ्-डङ् पड़किँदै हिड़िदिउँ

लाग्छ|

तर कविता

कतै कूवामा,दिक्क लाग्ने गरी कराउने

भ्यागुताको स्वर जस्तै त

हुने होइन!

विचार सचेत हुन्छ|

विचार कहिले अचेत हुन्छ

कहिले चञ्चल हुन्छ|

र कहिले उपद्रो पनि हुन्छ|

एउटा अनौठो शैली र संस्कार

झुण्डिएको

नाइटोको मुन्द्रीमा गएर आक्रोशित हुन्छ

विचार

र काव्यको कुनै रसिलो बिम्ब

भेट्नै नपाई सेलाउँछ|

विचारले कविताको हातबाट

हरेकको आँखा र मनलाई काउकुती लाउँदै

त्यहॉंसम्म पुर्‍याउन खोज्छ-

जहॉं नाङ्गो कुरा छोपिएको छ|

जहॉं हरेक मानिसले

आत्माहत्याको सामुहिक र नयॉं प्रक्रिया

अप्नाईरहेको छ|

किन टारीरहयो मान्छेले

कतै निस्सासिएको

एउटा महत्त्वपूर्ण कुरा?

आफूदेखि आफै लुकी-लुकी

किन गाइरह्यो जीवन?

विचारले हरेक रहस्यको पर्दा उघार्छ

र हेर्छ

मान्छेले लाजै पचाएर गर्ने कामको त्यो

आकर्षणीय दृश्य!

थुक्क!

केही जान्नु भन्दा त यहॉं नजान्नु नै राम्रो|

केही पाउनु भन्दा त नपाउनु राम्रो|

केही खोज्नु भन्दा त नखोज्नु राम्रो|

त्यसर्थ-

कविता पनि लेख्नु भन्दा त

नलेख्नु राम्रो!!