उज्यालो धर्तीको सर्तले

द्वीप प्रज्वलन गरेपछि

हरियो धर्तीको सपना साकार गर्दै

एकदुईवटा वृक्ष रोपिन्छन्

पितृपुरुषहरूको आशीर्वाद बिना

कार्य सफल नहुने विश्वासमै

गरिन्छ स्मृति तर्पण|

बाच्न सकिने सबै साधन

धर्तीले धारण गरेकै हुन्छिन्

नाच्न सकिने मञ्च मान्छेले आफै बनाउनु पर्छ|

सबै नाच्छन्

नाच्न सजिलो छ

नाच्नु फलदायक पनि हो|

आयोजक नाच्छन्

समारोह सफल तुल्याउन 

आफूले नजानेका विषयहरू विज्ञजनबाट सिक्दैबुझ्दै

प्रयोजनहरू पूरा गर्न 

यो घर त्यो घर कुद्दै|

सभा थलोमा बसेकाहरूको मन नाच्छ

मञ्चमा नृत्यरत शिल्पीहरूकै तालमा ताल मिलाई

पसलेहरूका पैसाका झोलाको हँसाइमा पनि

ताल मिलाउँछन् धेरैजसोले

पुस्तक पसले एक्लै रुन्छ|

आयोजकहरूको उद्देश्य नाच्छ

आआफ्नो रुचिअभिरुचिको डम्फू बजाउँदै|

कति दिनको अनिदा आँखा लिएर

आफ्नो ज्ञानका भण्डारको बिर्को खोल्छ निर्दिष्ट वक्ता

कोही उठ्दै हुन्छन्

अरू दुईचारलाई उठाउँदै

कोही बोल्दै हुन्छन्

धेरैलाई गफमा भुल्याउँदै

भुराहरू चल्न थाल्छन्

बडाहरूबिच स-साना बैठक चलेको देखेर|

नामीदामी नेताको भाषण चल्छ

ताली पड्किन्छन्

एउटाले सुरु गर्छ

अरू आफैआफै गन्किन्छन्|

संवाद कर्मी तैनाथ हुन्छन्

समारोहको तात्पर्य खोज्दै

चारैतिर फुर्तीको तारिफ गुञ्जिन्छ

कुनै एकले भनिदिन्छन्

सबैको भएर|

आयोजकबिच अर्को समारोह चल्छ

सफलता विफलताको चर्चा चल्छ

धेरै दिनसम्म गीत बज्छन्

नृत्य चल्छन्

बज्दैनन्

अतिथिका भाषण|

वर्षवर्ष मनाइन्छ 

‘समारोह‘

फेरि आउँछन् अतिथि

पट्यार लाग्छ सबैलाई

के सुन्नु बोलेको

कति सुन्नु एउटै कुरो

मोबाइलमा पाइहालिन्छ त

आ…

उही हल्ला

उही गफागफ

उही तरिका सभाथलो रित्तिने

मन मर्छ वक्ताको|

श्वहीद तर्पणको समयमा उछिटिएका दुईचार थोपा पानीको भरमा बाचेका बिरुवाले 

वहन गर्नुपर्ने हुन्छ

समारोहको स्मृति

मान्छेले त्यी बिरुवा बाच्न देलान् पाठक वृन्द?