पिचाईको बारेमा भनिन्छ कि आज पनि उनी सिलिकन भ्यालीका दिग्गज भइसकेका छन्, तर उहाँ अझै पनि जमिनसँग जोडिएको व्यक्ति हुनुहुन्छ। उनी आफैँ पनि आफ्ना पुराना दिन सम्झन्छिन्। सुन्दर पिचाईको बाल्यकाल अभावमा बित्यो र उनले उनलाई कहिल्यै बिर्सने छैनन्। गुगलका सीईओ सुन्दर पिचाईलाई आज कुनै परिचयको आवश्यकता छैन। सिलिकन भ्यालीमा ठूलो नाम कमाउने भारतीय मूलका कार्यकारीहरूमा उहाँलाई गनिन्छ। संसारको सबैभन्दा ठूला इन्टरनेट कम्पनीहरू मध्ये एक, गुगल, जे भए पनि सानो कुरा होइन। धेरै साधारण पृष्ठभूमिबाट आईटी संसारको शीर्षमा यात्रा गर्ने सुन्दर पिचाईको आज जन्मदिन हो।

पिचाईको बारेमा भनिन्छ कि उनी आज सिलिकन भ्यालीको विशाल बने पनि उनी जमिनसँग जोडिएका व्यक्ति हुन्। उनी आफैँ पनि आफ्ना पुराना दिन सम्झन्छिन्। सुन्दर पिचाईको बाल्यकाल अभावमा बित्यो र उनले उनलाई कहिल्यै बिर्सिंदैनन्। ठूला कार्यक्रममा उनले आफ्ना बितेका दिनको उदाहरण दिन्छन्। एकपटक यस्तो कार्यक्रममा उनले पहिलो पटक अमेरिका पुगेको कथा सुनाएका थिए। अमेरिका आएपछि के कस्ता चुनौतीको सामना गर्नुपरेको पिचाईले पनि विद्यार्थीलाई बताए। उनले भनेका थिए, ‘मेरो घरमा भारतमा फोन गर्दा प्रति मिनेट २ डलर लाग्थ्यो। अध्ययनका लागि अमेरिका नआउञ्जेल मसँग आफ्नै कम्प्युटर पनि थिएन। हाम्रो घरमा पहिलो पटक टिभी किन्दा एउटा मात्र च्यानल थियो। आजका बालबालिकासँग सबै प्रकारका र साइजका कम्प्युटरहरू छन्, तर मसँग त्यस्तो सुविधा थिएन। मसँग १० वर्षको उमेरसम्म टेलिफोन थिएनl’

पिचाई भन्छन्, सफलता हासिल गर्न इच्छाशक्ति हुनुपर्छ। संकटमा जो डराउँदैन, उसैले सफलता पाउँछ। तमिलनाडुको मदुरैमा १० जुन १९७२ मा सुन्दर पिचाईको जन्म भएको हो। उनले प्रारम्भिक शिक्षा चेन्नईबाट गरेका थिए। त्यसपछि पिचाईले आईआईटी खडगपुरबाट इन्जिनियरिङ गरे। थप अध्ययनको लागि, पिचाई स्ट्यानफोर्ड विश्वविद्यालय र त्यसपछि पेन्सिलभेनिया विश्वविद्यालय गए। पछि २००४ मा पिचाई गुगल कम्पनीमा आबद्ध भए र आज उनी त्यो कम्पनीको प्रमुखको रूपमा बसिरहेका छन्। कोरोना संकटका बेला सुन्दर पिचाईले विश्वभरका विद्यार्थीहरूलाई एक कार्यक्रममा सम्बोधन गरेका थिए। अप्ठ्यारा आउँछन्, तर यस्तो बेला सकारात्मक रहनुपर्ने उनको भनाइ थियो। उदाहरणका लागि, उनले आफ्नो विगतको बारेमा उल्लेख गरे। सुन्दर पिचाईले आफू भारतबाट पहिलो पटक अमेरिका आउँदा परिवारले धेरै चुनौतीको सामना गरेको बताएका थिए। पिचाईका अनुसार ‘जब म भारतबाट अमेरिकाको स्ट्यानफोर्ड विश्वविद्यालयमा पहिलो पटक आउँदै थिएँ, मेरो बुबाको एक वर्षको पूरा तलब हवाई भाडामा लिइएको थियो। त्यो मेरो विमानमा पहिलो उडान थियोl’